دنیای کریپتوکارنسی‌ها و بیت کوین همواره کنجکاوی افراد را به خود جلب کرده است.
حدود ۱۱ سال است که از انتشار این رمز ارز می‌گذرد و افراد خوش شانسی که زودتر از بقیه وارد دنیای رمز‌ارزها و به خصوص بیت کوین شده‌اند، با خوش اقبالی، در حال حاضر جزء میلیونرها محسوب می‌شوند.
مروری کلی بر بیت کوین
بیت کوین در سال ۲۰۰۹، توسط یک فرد یا گروهی ناشناس به نام ساتوشی ناکاموتو، به عنوان یک نرم افزار open-source منتشر شد و به عنوان اولین ارز دیجیتال (کریپتوکارنسی) در جهان شناخته می شود.
رمز ارز یا کریپتوکارنسی (cryptocurrency)، یک نوع ارز مجازی و یا پول دیجیتال است که از فناوری رمزنگاری در طراحی آن استفاده شده است. در واقع برای تایید اصالتِ تراکنش‌ها و انتقال کریپتوها، از یک سری الگوریتم‌های رمزگذاری شده استفاده می‌شود. رمزنگاری تراکنش‌ها و معاملات در شبکه ارزهای دیجیتالی مانند بیت کوین، باعث می‌شود که دست‌کاری اطلاعات تقریبا غیر ممکن شود و امنیت شبکه نیز بالا برود.
به زبان ساده تر، ارزهای دیجیتال یا کریپتو، را می‌توان معادل دیجیتالی ارزهای رایج یا ارز فیات در نظر گرفت.
در گذشته افراد برای انجام معاملات خود از مبادله کالا به کالا استفاده می‌کردند. آنها برای تهیه نیازهای خود، کالاهای با ارزش و یا کالاهای مصرفی خود را با یکدیگر رد و بدل می‌کردند. بعدها سکه، طلا و پول نقد توانست جایگزین مبادله کالا به کالا شود. اکنون بیت کوین و به طور کلی ارزهای دیجیتال را می‌توان نوعی پول و یا سکه جدید در نظر گرفت که ماهیت فیزیکی خارجی ندارند و حتی می‌توانند در آینده جای پول‌های رایج و یا فیات مانی (Fiat Money)ها را بگیرند.
بیتکوین یک کریپتوی غیر متمرکز می‌باشد؛ علاوه بر این، انجام و تائید تراکنش‌های آن نیازی به بانک یا موسسات واسط ندارد. در واقع بر خلاف پول رایج، که بانک‌ها وظیفه کنترل آن را بر عهده دارند، بیت کوین و به طور کلی رمز ارزها توسط هیچ مرکزی کنترل نمی‌شوند.
اما با وجود غیر متمرکز بودن، امنیت شبکه پلتفرم بیت کوین به خطر نمی‌افتد و دارای ثبات خواهد بود؛ و این همان نقطه قوت و ویژگی بسیار کلیدی این رمز ارز می‌باشد.
با وجود این که این فرایند در وهله اول ممکن است بسیار پیچیده به نظر برسد، بسیار ساده و سازمان یافته می‌باشد؛ در واقع سرمایه‌گذاران روی این رمزارز، از طریق یک شبکه همتا به همتا، قادر به انتقال بیت کوین و انجام تراکنش‌های خود هستند. تمامی این انتقالات از طریق یک دفتر کل یا لجر، به نام بلاک چین انجام می‌شوند.
بلاک چین در واقع مانند یک پایگاه داده عمل می‌کند که همه تراکنش‌های بیت کوین را ثبت و ضبط می‌کند. در شبکه بلاک‌چین همه بلاک‌ها مانند یک نمودار درختی به یکدیگر متصل هستند و تغییر در دیتاهای یک بلاک، منجر به تغییر در کل شبکه و هشدار به دفتر کل اصلی (لجر) بلاک چین می‌شود. این ساختار برای شناسایی و جلوگیری از کلاهبرداری بسیار مفید است.
فلزی گرانبها مانند طلا را در نظر بگیرید. طلا منابع محدودی دارد و استخراج آن روزی به پایان خواهد رسید؛ و همین محدود بودن است که باعث ارزشمندی آن می‌شود. موضوعی که ارزش بیت کوین را افزایش می‌دهد، درست مانند طلا، تعداد محدود آن است. در حال حاضر از کل بیتکوین های موجود، یعنی ۲۱ میلیون کوین، بیش از ۱۸ میلیون در گردش بازار قرار دارد.
اعتقاد عموم افراد بر این است که بیت کوین برای مقابله با دولت‌ها در استفاده از تورم به عنوان مالیات پنهان و به منظور توزیع مجدد ثروت ایجاد شده است. از این رو بسیاری از افراد بیت کوین را به دلیل توانمن‍دسازی مردم برای سرنگونی این سیاستِ مورد استفاده دولت‌ها و سیاستمداران، ستایش می کنند.
بیت کوین چگونه کار می کند؟
یکی از جذاب ترین ویژگی های بیت کوین، فرآیند سختی است که برای به دست آوردن آن وجود دارد.
همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، کلیه تراکنش‌های انجام شده در شبکه بلاک چین بیت کوین ذخیره می‌شوند. از آنجایی که بیت کوین غیرمتمرکز است، وظیفه تایید این تراکنش‌ها در شبکه، به عهده یک سازمان مرکزی نیست. بنابراین فرآیند تایید معاملات، توسط افراد داوطلبی به نام ماینر (miner) که به صورت مداوم، اطلاعات موجود در بلاک‌چین را ردیابی، بررسی و به‌روزرسانی می‌کنند، به انجام می‌رسد.
این افراد تراکنش‌های ثبت شده را بررسی (verify) می‌کنند و پس از به حد نصاب رسیدن تعداد تراکنش‌های وریفای شده، یک بلاک جدید به زنجیره اضافه می‌شود. در حال حاضر به ازای هر بلاک صحیحی که به بلاک چین بیت کوین اضافه می‌شود، ۶/۲۵ بیت کوین به ماینر پاداش داده می‌شود.
به عبارت دیگر، ماینرها برای کسب بیت کوین و اضافه کردن بلاک جدید به دفتر کل بلاک چین، باید یک مسئله ریاضی نسبتا پیچیده را حل کنند و اولین فرد یا ماینری که این معادله را حل کند، می‌تواند یک بلاک تایید شده جدید به شبکه اضافه کرده و پاداش آن را دریافت کند.
ملاک دریافت پاداش برای استخراج کنندگان بر اساس پروتکل اجماعی به نام “اثبات کار” (POW) صورت می‌گیرد. بر اساس این پروتکل، هر ماینر برای دریافت دستمزد خود (که همان بیتکوین می‌باشد)، باید با توان سخت‌افزاری‌ای که در اختیار دارد، مقداری انرژی صرف کرده باشد، که این حداقل انرژی را با مفهومی به نام “هش ریت” می‌سنجند.
سرنوشت بلاک، در صورت ماین همزمان توسط ماینرها
سوالی که این‌جا ایجاد می‌شود این است که اگر دو نفر همزمان بتوانند این معادله را حل کنند، یا به عبارتی دو نفر همزمان به یک بلاک جدید دست یابند، اولویت برای دریافت پاداش بیت کوین با کدام یک خواهد بود؟
در این حالت در شبکه بلاک چین، چند شاخگی رخ می‌دهد.
در صورت بروز این اتفاق و هنگام چند شاخه شدن شبکه، نودها هر دو شاخه را تا جایی ادامه می‌دهند که یکی از شاخه‌ها به مرحله‌ای برسد که طولانی تر از شاخه دیگر باشد؛ به عبارتی، طولانی تر شدن یک شاخه از زنجیره بلاک‌های به هم پیوسته، نشان‌دهنده این است که تعداد ماینرهای بیشتری آن شاخه را قبول کرده اند و در نتیجه هش پاور بیشتری (قدرت سخت‌افزاری یا محاسباتی بیشتر) برای ماین کردن بلاک‌های این شاخه مصرف شده است.
تصویری که ممکن است در ذهن شما ایجاد شود، می‌تواند اتاقی با چند کارمند باشد که پشت سیستم‌هایشان با قلم و کاغذ در حال انجام محاسبات ریاضی می‌باشند.
اما باید بدانید که برای استخراج بیت کوین و انجام عملیات ماینینگ از توان سخت افزاری استفاده می‌شود.
سیستم پاداش‌دهیِ بیت کوین، به ماینر موفق، تعدادی بیت کوین به عنوان پاداش اعطا می‌کند. همان‌طور که پیش‌تر ذکر شد، در حال حاضر پاداش هر فرد برای وریفای کردن تراکنش‌ها و اضافه کردن بلاک جدید، ۶/۲۵ بیت کوین می‌باشد و این دستمزد هر چهار سال یک بار در فرایندی به نام هاوینگ، کاهش می یابد.
در اثر ورود ماینرهای جدید، فرآیند استخراج بیت کوین رفته رفته سخت‌تر می‌شود و بر خلاف گذشته CPU کامپیوترهای خانگی دیگر جواب‌گوی ماینینگ نمی‌باشد. در حال حاضر یکی از بهترین راه‌حل ها برای غلبه بر این سختی شبکه، استفاده از دستگاه‌های ASIC ماینر می‌باشد. ASIC ماینرها، دستگاه‌های ماینینگی (Mining Rig) هستند که مخصوص استخراج ارزهای دیجیتال مختلف طراحی شده‌اند.
بیت کوین‌های شما کجا ذخیره می‌شوند؟
پس از استخراج بیتکوین یا خرید آن، باید به فکر ذخیره کردن این دارایی با ارزش، در جایی مطمئن و امن باشیم که بتوانیم در صورت لزوم به آن دسترسی داشته باشیم.
همان‌طور که گفته شد، بیت کوین مانند پول رایج و یا ارزهای فیات ماهیت فیزیکی ندارد، بنابراین نمی‌توانید آن را در یک کیف پول واقعی نگهداری کنید. برای آشنایی با روش ذخیره رمز ارزها، باید با چند مفهوم مهم آشنا شوید:
- کیف پول سخت‌افزاری و نرم افزاری: کیف پول‌های سخت‌افزاری (مانند، کول‌ولت و لجر نانو اس)، به شکل دستگاه‌های فیزیکی هستند و به عنوان مثال، از طریق اتصال فیزیکی به کامپیوتر، امکان مدیریت دارایی‌های دیجیتال را برای کاربران فراهم می‌کنند. در مقابل کیف پول‌های نرم‌افزاری (تراست ولت، کوینومی، اتومیک ولت) می‌توانند به شکل یک اپلیکیشن موبایلی، برنامه دسکتاپ، یا اپلیکیشن مبتنی بر وب باشند.
- کلید رمزنگاری عمومی (Public Cryptographic Key): این کلید مجموعه‌ای از حروف و اعداد می‌باشد که در واقع مانند شماره حساب شما عمل می‌کند. همان‌طور که شما برای انتقال پول به حساب دیگران به شماره حساب آنها نیاز دارید، برای انتقال کریپتو هم به کلید عمومی آن فرد نیاز خواهید داشت.
- کلید رمزنگاری خصوصی (Private Cryptographic Key): مانند جانتان باید از این رمز محافظت کنید!
این کلید در واقع چیزی شبیه به رمز عابر بانک شما می‌باشد و اگر فردی به آن دست پیدا کند، می‌تواند تمام کوین‌های ذخیره شده در کیف پول شما را بدزدد!
بیت کوین برای ورود به دنیای گسترده رمز ارزها، حکم یک دروازه را دارد و درک و آشنایی بیشتر با این ارز دیجیتال، اولین گام برای ورود به دنیای نسبتا ناشناخته کریپتوکارنسی‌ها می‌باشد. این رمز ارز برتر، آینده‌ای را برای ما ترسیم می‌کند که به طرز چشم‌گیری با دنیای ارزهای فیات امروز متفاوت خواهد بود و این اتفاق می‌تواند برای عده‌ای هیجان‌انگیز و حتی نگران‌کننده به نظر برسد.
گوش به زنگ اخبار جدید کریپتوها باشید و خود را برای هر تغییری در دنیای اقتصاد دیجیتال آماده کنید.
